ജീവിതം എന്നും ഒരു തെളിയാത്ത ചിത്രം ആയി മുന്നില്‍ കാണുന്നു.. നീണ്ട ഒരു യാത്ര ... വഴിനീളെ മഞ്ഞുപാളികള്‍ മണ്ണില്‍ ഇറങ്ങിവന്നു എന്നെ ചേര്‍ത്തുപിടിക്കുന്ന പോലുള്ള ഒരു കുളിരാര്‍ന്ന അനുഭവങ്ങള്‍.
അറിയാത്ത തീരങ്ങള്‍ തേടിയുള്ള ഈ നീണ്ട യാത്രയില്‍ കൂടെ ആരോകെയോ കൂടുന്നു ...സന്തോഷത്തോടെ സങ്കടത്തോടെ ... പൊട്ടിച്ചിരികള്‍ വിതുമ്പലുകള്‍ .... പിന്നിട്ട വഴികളികെ മുള്ളിനെയും .. മുറിപാടിനെയും മറന്നു വരാന്‍ പോകുന്ന .. നിറയെ മണമുള്ള പൂക്കള്‍ വീണു കിടക്കുന്ന ..ആ വഴിയും സ്വപ്നം കണ്ടു വീടും വീണ്ടുംമുന്നോട്ടു .
മനസ്സില്‍ ഇത്തരം തിരിച്ചറിവുകള്‍ ശക്തം ആയി വരുമ്പോള്‍ ... നടത്തത്തിലും ...ചിന്ടകളിലും ... ഒരു വലിവ് ...
അപ്പോള്‍ കുറിച്ചിടുന്ന ഇത്തരം വാക്കുകള്‍ക്ക് പിന്നീട് നോക്കുമ്പോള്‍ വലിയ നിറച്ചാര്‍ത്ത് തോന്നാറില്ല ... എങ്കിലും എപ്പോളും ഞാന്‍ അത് തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു ... ഒരു പ്രതിക്ഷയുടെ യാത്രപോലെ.
അറിയാത്ത ആ തീരതിലെക്ക് ഇനി എത്ര ദൂരം പോകണം ..... വഴിയില്‍ കണ്ട മണമുള്ള പൂക്കള്‍ ... വീണ്ടും കാണാന്‍ കൊതിയുണ്ട് ,, ഒരു മാത്ര പോലും ..ഈ ജീവിത യാത്ര പുറകോട്ടു പോകില്ലല്ലോ...
ഒരിക്കലെങ്ങിലും ... പുറകോട്ടു പോയിരുന്നെങ്ങില്‍ ...ഓടിനടന്ന ആ പാട വരമ്പും ... ചാടി കുളിച്ച ആ പൊയ്കകളും .. .ഇനിയും നിരജിരുന്നിഗ്ല്‍ ...ഞാന്‍ എന്റെ യാത്ര പുറകോട്ടു ആക്കിയേനെ ...
മനസിലെ ഈ ഭ്രാന്തന്‍ ചിന്തകള്‍ അക്ഷരങ്ങള്‍ ആയി മാറിയപ്പോലും ഒരേ ഒരു ചോദ്യം ബാക്കിയാവുന്നു ...
ജീവിതമേ ഇനി എത്ര വരകള്‍ വേണം ഈ ചിത്രം ഒന്നുതെളിഞ്ഞു കാണാന്‍ ! ??? ..
